|
|
|
|
eerstegraadsstrategie context doordacht bouwen zorg
woonvoorziening zorgvoorziening plan begeleiding behandeling gedrag
contextbouw |
|
|
|
|
|
|
|
groepswonen gezamenlijk klimaat klimaattype dree mulders
orthopedagoog psycholoog dianta wilmsen architect |
|
|
|
|
|
|
|
|
Contact Dree Mulders, orthopedagoog / gz-psycholoog: 06-44836301 Dianta Wilmsen, architect: 010-4136856 |
||
|
|
|
|
~ DEZE WEBSITE IS NOG IN ONTWIKKELING ~ |
|
|
|
|
|
|
Herkent u dit? Klagen uw begeleiders vaak dat ze
de hele dag gerend hebben in de woonvoorziening en toch hun cliënten te
weinig hebben kunnen geven? De architect kent het programma
van eisen voor jullie nieuwe woonvoorziening. Heerlijk eenduidig! Heel anders
voelt dat wanneer de architect je vraagt: “Maar wat willen jullie als groep
eigenlijk betekenen?” Blijken de grote appartementen
van uw cliënten in de praktijk nogal eens "wel erg grote kostbare
slaapkamers"? Hoe vaak hoort u begeleiders
zeggen: "Hadden we voor hem/haar nu maar dat aparte plekje"? Als het maar huiselijk en
gezellig is dan komt alles goed, maar klopt dat wel altijd…? Weten we in alle eerlijkheid
niet beter als we zien dat de afstand tussen het eigen appartement en de
gemeenschappelijke woonkamer voor emotioneel kwetsbare cliënten erg groot is? Er staan 6 stoelen om je
eettafel, er zijn meer dan 5 zitplaatsen in je zitje, je tv is zo groot als
een bioscoopscherm, er komt zelden bezoek op je appartement. Toch niet vreemd
om te denken dat die niet gebruikte spullen je steeds confronteren met
'alleen zijn'. Cliënten kunnen kwetsbaar en
angstig zijn, sommige van hen kunnen een drukke groep niet aan, wel willen ze
dicht bij de begeleiding zijn, hun begeleiders zijn echter meestal in de
groep ... wat als het gebouw niet helpt? Als directe en zichtbare
begeleiding schaars is, maar oh zo gewenst, wat verklaart dan het afgezonderd
zijn van die begeleiding in afgelegen kantoorruimten? "Zo normaal als mogelijk en zo
bijzonder als noodzakelijk", of toch andersom als je bouwt voor bijzondere
mensen in bijzondere groepsverbanden: "zo bijzonder als mogelijk en zo
normaal als noodzakelijk" toch? Hoe vervreemdend kan het zijn om
te wonen in gebouwen waar de begeleider doorheen stept om tijdsverlies te
voorkomen? Sommige van uw cliënten gaan in
een nieuw appartement wonen en vanaf dag een wordt er besloten om de badkamer
en keuken af te sluiten ... tja veiligheid vóór alles toch? En, oh ja, het
keukentje gaan we ook niet gebruiken, te ingewikkeld. U woont in een gebouw dat afstootbaar
moest zijn, meer dan twintig jaar woont u dan wellicht in een gebouw dat
nooit echt bij u past. Komen er tussen uw cliënten
onderling veel ongevraagde interacties voor en hebben zij daar last van, met
alle gevolgen van dien? ContextBouw daagt u uit om het anders te doen! |
|
|
||
|
Herkent u dit? |
|
|
|
|
||
|
|
|
|
|
|||
|
|
|
|
|
|||
|
|
|
|
|
|||
|
|
|
|
|
|||
|
|
|
|
|
|||
|
|
|
|
|
|||
|
|
|
|
|
|||
|
|
|
|
|
|||
|
|
|
|
|
|||
|
|
|
|
|
|
||
|
|
|
|
|
|
||
|
|
|
|
|
|
||
|
|
|
|
|
|
||
|
|
|
|
|
|
||
|
|
|
|
|
|
||
|
|
|
|
|
|
||
|
|
|
|
|
|
||
|
|
|
|
|
|
||
qqq